Blazen

Voor jubilea ben ik gevoelig. Al een paar dagen denk ik dat ik moet vieren dat het 150 jaar geleden is dat er in Nederland voor het eerst patates frites werd verkocht. Op een kermis in Breda. Niet verbazingwekkend dat zoiets in Brabant gebeurt en natuurlijk in Breda, een stad die graag veel aangenaams omhelst. 1869, reken ik snel uit. Wie was daarbij, wie noteerde het? Bij een veldslag (Waterloo, om er maar eens een te noemen) is dat helder, want iedereen snapte de historische uitstraling ervan. Bij een belangrijke uitvinding ook. Maar patates frites? Toch iets anders. 
Ik ben een groot voorstander van patat, maar kom er weinig toe, ook omdat er in mijn omgeving zorgzaam op de rem wordt getrapt. 
Moet trouwens wel patates zijn die met liefde is bereid. Dat zie en ruik je meteen. En dan in de namiddag, in de schemering, beetje koud, met je rug naar de wereld in zo’n puntzak blazen, kleine momenten van groot geluk. 
In mijn katholieke jeugd was het de bedoeling dat je op vrijdag sober at, wat wilde zeggen: geen vlees. Over vlees werd anders over gedacht dan nu. Bij ons thuis betekende geen vlees frites en lekkerbekjes. Mijn moeder was er goed in. Kinderen uit de buurt kwamen ook aan tafel zitten. Erg prettige soberheid was het.
Op zondagen waren er ook soms frites, maar niet door mijn moeder verzorgd. Mijn vader haalde die in een cafetaria. Nou ja, cafetaria, het was meer, daar in de Smetiusstraat in Nijmegen, Th. Vuurens en Zonen, Patates Frites-Huis. Vond ik toen al imponerend: Frites-Huis. En Zonen met een hoofdletter ook. Boven de deur: Eigen gebakken frites. Soms is eigen beter dan zelf. Ik kom er nog weleens. Weinig veranderd gelukkig. Ja, mijn vader is er niet meer.