Bleekmiddel

Nieuw schrikbeeld met snoeiharde consequenties: lege schappen. Schuld van de strenge quarantainemaatregelen.

Even terug naar twee jaar geleden, eind februari, de eerste lockdown zat eraan te komen, werd in ieder geval als mogelijkheid genoemd, alles was onzeker. 
Ik stond in de supermarkt in de rij voor de kassa en zag een eindje voor me een buurman van een paar huizen verder. Met twee winkelwagentjes, gevuld met grote verpakkingen wc-papier en zeker een stuk of tien gele flacons bleekmiddel. Hij keek beetje verontschuldigend en ook nerveus om zich heen, want natuurlijk ook kwam doordat hij een BN’er is, zanger van het betere Engelstalige luisterlied. 
Iedereen, in ieder geval ik dacht: wat zou er met hém aan de hand zijn? Hij zag er niet buikloperig uit.
Toen hij de supermarkt aan het verlaten was, moeizaam manoeuvrerend met de twee wagentjes, zag de vrolijke caissière me licht verbijsterd naar het tafereel kijken, ze zei: “Iedereen neemt zo zijn maatregelen.” Ze lichtte deze informatie toe. Dat er het gerucht ging dat binnenkort het wc-papier op zou zijn. Lege schappen. “Bleekwater ook?” vroeg ik gespannen. Nee, wist ze niks van: “Maar het is allemaal onzin, hoor.” 
Twee dagen later zag ik in het journaal premier Rutte in een groothandel staan, terwijl hij lachend als altijd naar de schappen met wc-papier wees. Er was genoeg, écht, we hoefden ons geen zorgen te maken. Gaaf land.
Welke schappen raken er nu het eerst leeg? Stel dat ik met een winkelwagentje vol voorgebakken stokbroden en pakken gele vaatdoekjes naar de kassa loop, wat breng ik dan teweeg?
Morgen de premier met stokbrood in journaal: “Er is hier meer dan in Frankrijk.”
Weer zijn we aan ramp ontsnapt.