Bleekwater

Ongetwijfeld las ik het eerder, nooit zo bewust, maar gisteren was het in deze krant ineens een harde confrontatie: de stenen winkel. Daar moeten we heen als we niet willen worden opgelicht. In winkels die niet van steen zijn, loop je dat risico, de webwinkels.
Snap ik. Zelfs als ik bij een betrouwbare webwinkel wat bestel, voel ik altijd lichte nervositeit: doe ik het goed? Sla ik niet een handeling over waardoor ik een product 10 keer krijg en dat dan maandelijks met een opzegtermijn van een jaar? Ik heb het niet eens over het karwei dat inloggen kan zijn, als je een wachtwoord moet invullen dat je nog niet hebt, omdat je nog nooit bij die webwinkel bent geweest.
In een stenen winkel kun je zien wat je wilt kopen en er werken mensen met wie je daarover kunt praten, niet altijd, maar meestal. 
`Stenen winkel’ klinkt naargeestig.
Ik denk aan die winkels in het oude Oost-Europa, voor de val van De Muur. In de etalage een stuk of vijf aardappels en een fles bleekwater, beschenen door rusteloos knipperend tl-licht. Binnen achter de toonbank een vrouw in een staalblauw jasschort die grimmig voor zich uit keek.
Kunnen we stenen winkels niet beter echte winkels noemen of mensenwinkels. De feestdagen naderen meedogenloos. Laten we alsjeblieft zoveel mogelijk naar echte winkels gaan, graag op het laatste moment, elkaar in lachende wanhoop aankijken, want we zitten allemaal in hetzelfde schuitje, zeg maar in dezelfde stoomboot en daar moeten geschenken in, soms een ding waarvan je niet wist dat het bestond, je kwam het voor het eerst tegen op een verlanglijstje. Een verkoper (m/v/x) die je zacht bij de arm pakt, en naar een schap leidt: “Kijk, daar staat het.”
“Fijn,” zeg je dan.