Blij

Soms zijn er verschijnselen die maar ten dele tot me doordringen. Dat zijn er steeds meer, terwijl ik toch goed oplet. Voordat de president van de Verenigde Staten zich er druk over maakte, was ik nog niet blijven haken aan de activiteit die Tik Tok heet. Ik weet wel wanneer ik er voor het eerst getuige van was. Láát, paar maanden geleden. Uit een huis kwam een meisje dat een zeer ongelukkige indruk maakte. Ze was een jaar of 13, denk ik, en meisjes van die leeftijd zijn váák ongelukkig. Ze weten zich met niets en niemand raad, vooral met zichzelf niet. Ik moet denken aan een oud liedje van Paul van Vliet dat Meisjes van 13 heet. In de eerste regel zingt hij dat ze van die wapperende voeten hebben, eindje verder dat ze niet van zomerkampen houden, maar daar toch heen moeten, wat mij inderdaad verschrikkelijk lijkt. 
Zo’n meisje kwam dus naar buiten en maakte ineens een heel raar dansje, paar seconden, en ging vervolgens weer naar binnen, nadat ze haar mobieltje van het zadel van een fiets had gepakt. Toen begreep ik dat ze haar dansje had gefilmd. Ik dacht: misschien toont ze dat straks aan haar ouders, `Zien jullie wel, ik kan best vrolijk zijn’. 
Paar dagen later zag ik een ander meisje ook een dansje maken, ze werd gefilmd door een vriendinnetje, en ik besefte dat het een verschijnsel was. Wat ik al zei: laat.
Wat ik me afvraag is waarom ik het niet doe, bijvoorbeeld één keer per dag. Mogen alleen kinderen dat, bij voorkeus meisjes van 13? Soms ben ik heel blij om iets of met iets. Dan bal ik mijn vuisten, maak een paar vrolijke boksbewegingen en roep Yesssss! Niemand ziet dat. Hoeft ook niet, maar toch deel ik graag dat ik soms ont-zet-tend blij kan zijn. Echt waar!