Bloemengroet

Nog nooit ben ik in de Keukenhof geweest. Ik dénk ook nooit aan de Keukenhof. Dat die 75 jaar bestaat, wist ik dus ook niet. Door een berichtje van PostNL ben ik op de hoogte. Die viert dat jubileum. Je kunt postzegels bestellen met bloemen erop, `fleurige hoofdrolspelers’. De leus is: `Breng je post tot bloei.’
Over die woorden is nagedacht. Ik ben zelden een kniesoor, geloof ik, maar nu wel, want ik mompel fel: bezorg die post nu maar gewoon, zorg dat we daarop mogen rekenen, klaar.
PostNL schrijft over die postzegels: “Een bloemengroet komt altijd van pas. Of je nu iemand wilt bedanken, opvrolijken of zomaar iets liefs wilt sturen. Een postzegel is een klein kunstwerkje dat zeker weten voor een glimlach zorgt!”
Zeker weten.
Ik vind het zeker weten altijd prettig als ik kan glimlachen, vast ook wanneer een postzegel me een bloemengroet brengt, maar ik wil niet door een dierbare gebeld worden met de vraag of ik de bloemgroet ontvangen heb: “Stuurde ik je maandag. Zomaar iets liefs. Ideetje van PostNL.”
En dat je daarover dan klagend moet gaan praten: “Eerlijk gezegd heb ik al drie dagen geen post gehad.”
Laten we er maar over ophouden, de kwestie is te saai en daarom een kwestietje geworden. Er zijn ergere dingen. Dat ik nog nooit in de Keukenhof ben geweest, hoort daar ook niet bij. Van de andere kant: waarom heb ik nooit het verlangen gevoel erheen te gaan, bij voorkeur in een bus vol mederecreanten, en dan in de late middag moe en voldaan weer naar huis terugkeren.
Ik moet het nu met de postzegels doen. Ook prima, maar het had anders gekund ja.
Zelfde geldt voor De Efteling. Is heus niet zielig, maar waarom niet?
Madurodam wel! Pas twee jaar geleden. Dus eigenlijk te laat.