Bloemenkraam

Veel mensen hebben de foto gezien: Sinterklaas die aan het wildplassen is, in een hoek van een lelijk gebouw. Het gouden kruis op de achterkant van zijn kleding maakt een voorname indruk. Ik begrijp dat de foto door een agent is geschoten. Die heeft Sinterklaas niet bekeurd en dat lijkt me terecht, een heldere kwestie van respect.
Ik heb een tijdje naar de foto gekeken en weer vastgesteld dat het wildplassen een strikt individuele bezigheid is. Ik zou er bijna aan toevoegen dat er iets eenzaams omheen hangt, maar dat lijkt me te zwaar. Je doet het omdat het fel noodzakelijk is, zeker niet van harte. Dat geldt enorm voor Sinterklaas.
Zelf probeer ik het wildplassen streng te beperken en misschien had ik er iets ruimer over gedacht, nu ik het Sinterklaas heb zien doen, maar toch is dat niet zo.
Een paar jaar geleden had ik de foto van de wilplassende Sinterklaas bewaard, net als de foto van de Sinterklaas die te water is geraakt of van het paard dondert. Ik houd ervan als autoriteiten iets van hun waardigheid verliezen. Ik schreef hier ooit over een stomdronken Sinterklaas die achterover in een bloemenkraam valt, terwijl hij woest wordt uitgescholden door zijn vrouw. Altijd als ik die plek passeer, denk ik aan dat tafereel.
Bij het zien van de foto van de wildplassende Sinterklaas merkte ik dat het me niet meer zoveel deed. De Sinterklaastijd is een andere tijd geworden. Gisteren at ik in de broodjeszaak een broodje warme worst met van die vlijmscherpe mosterd waarvan je tranen in de ogen krijgt. De broodjeszaak was al in de kerstsfeer gezet, met nogal lelijke versieringen. Normaal zou me dat geërgerd hebben. Veel te vroeg immers. Heb ik niet meer. Jammer.