Bloemenslingers

Kon een tijdje niet op het woord komen. Vrolijk gekleurd draaiding op een houten steeltje. Het moet een beetje waaien, anders gebeurt er niets. Kinderen spelen ermee. Associatie met strandpret. Als het woord je niet te binnen wil schieten, blijft het om aandacht zeuren. Duurde een paar uur. En ineens wist ik het. Het is te voor de hand liggend: molentje. De scootmobiel van de Jehova’s getuige die altijd voor het station staat, is er sinds kort mee opgetuigd, met zeer kleurrijke molentjes. Ik schreef al eens eerder over hem: een zware man, tegen de zestig, met een Oost-Duits uiterlijk. Lange tijd zat hij op de scootmobiel, want zijn been was geblesseerd. Daar zat gips omheen. Hij beschikte over folders, folders die zijn geloof uitdroegen, maar daar deed hij niets meer. Hij had ze alleen maar vast. Je moest er dus om vragen als je er een wilde, maar niemand deed dat. Hij had ook geen wervende uistraling, integendeel, in sombere vertwijfeling bezag hij de voorbijgangers. De blessure eiste een lang genezingsproces, zeker een klein jaar. Maar sinds een paar dagen staat hij weer op beide benen naast zijn voertuig. Zijn manier van staan is kwiek, licht swingend, een man is die blij is te mogen staan. Zijn scootmobiel heeft hij feestelijk versierd, met die molentjes dus. En aan de handvaten hangen bloemenslingers. Als je het ding ziet, denk je: wat is hier aan de hand? Misschien heeft hij het gedaan om zijn genezing te vieren. Hij kijkt blij en gaat ook actiever met de folders om, maar daar is wel weer iets mee aan de hand. Hij biedt ze uitsluitend aan niet-blanke vrouwen aan. Dat stelde ik vast toen ik hem een tijdje gadesloeg. Dat doet hij hoffelijk, met licht gebogen hoofd. Het is net alsof de folder geen folder is, maar een teer cadeautje. Tijdens mijn observatie maakte geen van de vrouwen gebruik van zijn aanbod. Ze hadden allemaal haast. Het kon de man niets schelen.