Blozend

Hier bij het huis aan zee staan grote lavendelstruiken in de tuin. Ik houd van de geur en kleur ervan en kan er lang naar kijken, niet vanwege die kleur en geur, maar om het leven dat zich daarin afspeelt, hommels en vlinders zijn er onophoudelijk enthousiast in de weer. De dag na de storm ook ongelooflijk veel vlinders die geen vlinders waren, maar motten of wezentjes die aan de mot verwant zijn, bruin en enorm nerveus. Ik weet het niet zeker, want ik heb er geen verstand van. Een voornemen is dat ik me er binnenkort eens vol in ga verdiepen. Voornemen bestaat al een jaar of twintig, maar ik laat het niet los.
Soms denk ik dingen over het leven in de lavendel waarvan ik niet weet of ik die moet denken, maar ik doe het graag. Bijvoorbeeld dat een dikke hommel even weggaat van zijn voedselbron om een vlinder alle ruimte te geven. Prachtige vlinder is het, citroenkleurig, als de zon erdoorheen schijnt, is het net alsof zijn (m/v/x) vleugels licht geven. Ik kan er erg vrolijk van worden, optimistisch ook, er is nog veel moois in onze bedenkelijke wereld. Die vlinder maakt zich ook helemaal niet druk over het kabinet dat gevallen is, heeft wel wat anders aan zijn hoofd.
En o ja, dan denk ik dat die hommel ook blozend geïmponeerd is door die vlinder en daarom graag zijn plaatsje afstaat. Aangenaam is het over dit soort taferelen te mijmeren.
Gisteren las ik een artikel over bijen, die in sommige opzichten ook op mensen lijken, dat ze bijvoorbeeld gevoelens ervaren. Hommels dus ook. Maar ik lees ook dat ik niet moet overdrijven, alsjeblieft niet te sterk antropomorfiseren – dat is het woord.
Ach, het is maar wat je gelooft, wat je graag wilt geloven. Graag zoveel mogelijk wil ik.