Blozend

Zou premier Schoof toen hij zaterdag door de druilerige herfstochtend aan het hardlopen was, niet gedacht hebben: was de boel maar geklapt dan kon ik voortaan lekker mijn eigen gang gaan? Gewoon met volle teugen van mijn pensioen genieten, zoals meer mensen doen? 
Misschien dacht hij het vrijdagavond laat al tijdens de schrale bijeenkomst die persconferentie werd genoemd, wat niet het juiste woord is als daar iemand staat die niets mag zeggen en dat dan een keer of tien herhaalt en net doet of hij dat uit vrije wil beweert, terwijl hij natuurlijk vanuit de coulissen de borende blik van Hoofdpiet Geert voelt.
Ik hoop dat hij stiekem opschrijft wat hij werkelijk denkt en dat hij dat, bijvoorbeeld in een boek, allemaal met ons deelt, wanneer het karwei achter de rug is, een karwei dat destijds `een hele klus’ werd genoemd. 
Het moet je karakter fel aantasten als je alleen maar dienstbaar mag zijn en vanuit die beklagenswaardige positie leiding moet geven aan een kneuzenkabinet waarvan het merendeel niet weet in wat voor verhaal te zijn beland. Nou ja, nog even doorbijten, waarschijnlijk zal hij als ambteloos burger aan het kerstdiner zitten, blozend van bevrijding.
Gisteren wilde ik een tafeltje in huis plaatsen, maar de vloer is niet gelijkmatig. Om het tafeltje stabiel te maken, moest ik een stukje van een van de poten afzagen. Deed ik niet doordacht. Dus ook een stukje van twee andere poten. Nog steeds niet goed. Waarom gaf ik niet toe dat ik niet geschikt ben voor dat soort ingrepen?
De eerste poot weer een stukje bekort. Nee, nog niet oké. Mijn levenslust nam sterk af. Herfstwind joeg tegen de ramen. Ineens hóórde ik me roepen: “Dan maar géén tafeltje!” 
Luchtte enorm op!