Blues

Uiteraard was ik gisterochtend gealarmeerd toen op de radio Tes tendres années van Johnny Hallyday werd gedraaid. Er moest dus iets met Johnny zijn, want spontaan iets van hem te gehore brengen, nee, dat zat er nooit in. Het lied was ooit in dit land een succes. Willeke Alberti zong een vertaling, Spiegelbeeld – wie kent het niet? En na het lied kwam dus het bericht: Johnny Hallyday is overleden. Ook zijn leeftijd werd genoemd, maar die vergat ik onmiddellijk, wat komt doordat Johnny Hallyday eigenlijk geen leeftijd had.
Afgelopen zomer opende het Franse journaal nog met het bericht dat hij binnenkort weer een grote tournee zou gaan maken. Hij zou dan vooral blues zingen. Dat het Franse journaal met zoiets opende, was vanzelfsprekend. Johnny Hallyday was belangrijk, belangrijker dan andere nationale en internationale kwesties. Er kwamen ook beelden van een persconferentie over die tournee. Drie mannen in gloednieuwe zwarte leren pakken zaten achter een keukentafel, Johnny in het midden. Hij zag er verdrietig uit.
Johnny Halliday was in Frankrijk bijna altijd in het nieuws, ook als er geen sprake was van nieuws. Vorig jaar zag ik op de Franse televisie een korte documentaire over hem. Hij lag op een luchtbed in een kleine baai en bewoog zich nauwelijks. Een stem zei dat Johnny genoot van een welverdiende rust. Ik wist niet waarvan hij uitrustte, maar dat lag aan mij.
Het fijnste nieuws over Johnny las ik altijd in regionale Franse kranten. Dan was er iets gebeurd waar hij bij betrokken was, duister dingetje. Erg grote foto erbij: Johnny met een jonge vrouw, ontspoorde dochter van een gedetineerde autohandelaar.
Rock-’n- roll in Frankrijk is er maar één leven lang geweest.