Boekje

Oké, kogel door de kerk, schaker Niemann speelde vals en niet zo’n beetje ook. Ik heb het even gevolgd, vooral omdat het me intrigeerde hoe dan. Ook dat is inmiddels duidelijk, maar het interesseert me niet meer op volle kracht. Komt doordat ik valsspelen zo zielig vind, zeker als je door de mand valt nadat je het lang verontwaardigd ontkend hebt.

Misschien vind ik het ook zielig, omdat ik het zelf niet kan. Ik val al door de mand als ik het van plán ben. Spieken op school wilde ik best, maar ik vond het nogal een karwei. Ik pakte het ook niet handig aan. Dan keek ik naar het antwoord dat de medeleerling naast me had opgeschreven en ging ik erover nadenken. Dat is nog niet zo erg, maar ik deed het terwijl ik naar dat antwoord bleef staren. 
Tijdens mijn leerplichtige jaren bestond het mobieltje nog niet, volgens mij kun je daar van alles mee regelen, wel waren er piepkleine woordenboekjes die sommigen van ons tijdens proefwerken onzichtbaar raadplegen. Vond ik ook een goed idee, maar dan viel dat boekje op de grond, heus niet omdat ik zo klunzig was, óók, maar het was ineens te veel voor me, het werd een geheim en groot project waarmee ik niet uit de voeten kon. Stem van de leraar: “Mag ik even zien wat u daar heeft?” Er waren leraren die u tegen je zeiden. Wist je meteen uit welke hoek de wind waaide, een slappe vorm van minachting. 
Ja, spieken is ook valsspelen, maar op school is het begrijpelijk. Niemand heeft je gevraagd of je daar wilt zitten. Tijdens een spelletje is het anders. Het rare is dat ik bijna altijd in de gaten had als iemand het deed. Ik zei er niets van, weer omdat ik het zielig vond. Na afloop liet ik het wel subtiel merken. Ook best beroerd.