Boel

Zappend langs radiostations kwam ik even bij een mevrouw terecht die vertelde dat het plan was dat ze zaterdagavond haar vijftigste verjaardag vierde. In een zaaltje. Met zo’n tweehonderd man, wat ik best veel vond. 
Ze hoefde natuurlijk niet uit te leggen waarom dat niet doorging, maar dat deed ze toch, met de toevoeging dat mensenlevens belangrijk waren dan haar verjaardag, ook waar, maar ze zei het alsof ze de eerste was die op die gedachte kwam, wat ook vaag ontroerend was. 
Ze had een wat gehavende stem, alsof ze veel van wat haar gasten gedronken zouden hebben, zelf tot zich had genomen. Ach, je wordt maar één keer vijftig. Sommigen niet eens, maar daarover ga je het natuurlijk niet hebben in zo’n vlot bedoeld radiogesprekje.
De vrouw zei dat het feest er alsnog kwam, wanneer alles weer `normaal’ was. En dat het dan `een dolle boel’ werd. Van die woorden schrik ik altijd een beetje. De meesten boelen vind ik al boel genoeg, ze hoeven dan niet per se ook nog dol te zijn. Ik gun iedereen het allerbeste, maar als je je een dolle boel voorneemt, kan het heel goed zijn dat je je hand overspeelt, en zit je de dag daarna met de gebakken peren.
Bovendien denk ik, en nu ga ik weg bij de vijftigjarige, dat we terughoudend moeten zijn met onze feestvoornemens. Ik ben een groot voorstander van feesten (als ik maar niet hoef te dansen), maar als alle wilde plannen doorgaan, komen we in een slopende feestfile terecht en wat dan als dat allemaal achter de rug is?
Ik ben ervan overtuigd dat het leven nooit normaal is, maar er zal over een tijd(je) een periode aanbreken die we opgelucht het normale leven noemen. We moesten sterk beseffen dat we daaraan voorlopig onze handen vol hebben