Boel

Er zijn verschillende redenen waarom je als reiziger de trein onverwacht moet verlaten.
Er wordt bijvoorbeeld omgeroepen: “Beste reizigers, deze trein wordt opgeheven. Wilt u de trein dan ook verlaten en denk daarbij aan uw eigendommen.” Soms wordt dat laatste anders gezegd: “Uw persoonlijke eigendommen.” Klinkt gewichtig, maar is onzin, want `uw eigendommen’ zijn al persoonlijke eigendommen. Verder niet erg, maar daaraan loop ik dus te denken bij het verlaten van de trein, ver weg van mijn bestemming.
Ander voorbeeld. Wanneer je in een sterk vertraagde trein zit: “Beste reizigers, door de opgelopen vertraging, rijdt deze trein niet verder dan Utrecht.” Je bent dan bijna in Utrecht en moet in Maastricht zijn. Een raadselachtige mededeling die je als spoorleek niet begrijpt. Hoezo?
Terwijl je uitstapt, kun je dat aan niemand vragen. Waarschijnlijk heeft de conducteur zich verstopt.
Gisteren moest ik eruit omdat er geen machinist was. Ik probeer me er niet over op te winden, het alleen maar wonderlijk te vinden. Ik verlaat de trein met naast me een vrouw die een broodje eet. Nou ja, eet, het is heftiger: ze slacht het broodje af. Met volle mond zegt ze: “Mooie boel is het.” De b van boel zorgt ervoor dat stukjes brood in paniek uit haar mond springen.
Op het perron ga ik op een bank zitten en wacht daar nieuwe gebeurtenissen af. Na een minuut of tien rijdt de trein zonder machinist uiterst langzaam weg, waarschijnlijk naar een rustige plek. Wie bestuurt de trein? Een werkstudent?
Dan heb ik het weer: aan dingen, ook héél grote dingen als een trein, kan ik menselijke emoties toedichten. Nu ook: ik vind het zielig voor de trein! Was lekker van plan voort te jakkeren, krijg je dit.