Bolknak

Totdat deze Boekenweek begon, dacht ik zelden aan Verboden Vruchten. Misschien proefde ik er wel van, maar stond ik er niet bij stil dat het Verboden Vruchten waren.
De eerste keer dat ik ervan hoorde was tijdens de godsdienstles op de lagere school. Het hoogste gezag in de wijk was daar verantwoordelijk voor, de pastoor, een grote man uit de diepste diepte van Brabant die geen tegenspraak duldde en ook niet van vragen hield.
Hij vertelde eerst hoe God de wereld had geschapen. Dat deed hij beeldend met grote armgebaren: hemel en aarde, de zeeën en het vasteland, licht en duisternis, de dieren en aan het einde van dit proces de mens. Na deze uiteenzetting was de pastoor bekaf. Hij stak een bolknak op en keek even tevreden naar buiten, alsof hij God had geassisteerd bij de werkzaamheden.
Toen kwam hij over het paradijs te spreken. Dat deed hij met behulp van afbeeldingen die hij bevestigde op een bord dat met groen vilt was bespannen. Bomen, bloemen, vriendelijke dieren en Adam en Eva natuurlijk, zonder kleren, maar hier en daar met bladeren bedekt. De geestelijke legde uit dat Adam en Eva zéér gelukkig waren en dat ze van God alles mochten wat ze maar wilden, maar, en hij bevestigde fel een boom met daaraan één appel op het bord, van die appel moesten ze afblijven, want God wilde dat en ze moesten God gehoorzamen uit dank voor het paradijs dat hij hun geschonken had. Ja, de appel was een Verboden Vrucht.
In mij leefden nogal wat vragen, maar ik besloot met een simpele te beginnen en stak mijn vinger op: “Ging het om die ene appel of waren alle appels Verboden Vruchten.” De pastoor keek me borend aan en zei: “Solliciteer je naar het schoonvegen van de speelplaats?”