Bomen

Blijkbaar kun je als nabestaande een gestorven geliefde die is begraven, alsnog laten cremeren. Nooit bij stilgestaan. Mensen doen dat omdat ze geen zin hebben nog langer grafrechten te betalen. Maar ook om de overledene weer thuis te hebben, in een urn dus, op het dressoir of tussen de kamerplanten. Vind ik best sympathiek, maar ik denk wel: en ik dan? Ik bedoel dat ik als dode toch ook rechten heb.
Bij een park hier in de buurt is een begraafplaats waar ik soms kom, niet alleen omdat er mensen liggen die ik ken, maar ook omdat het een mooie plek is, niet al te groot, veel bomen, stiller dan stil. Daar wil uiteindelijk graag terechtkomen. Soms betrap ik me erop dat ik me er zelfs een beetje op verheug, terwijl ik nog ontzettend veel te doen heb en daar ook enorm veel zin in heb. Maar goed, het is een besluit waarover ik nagedacht heb. Tijdens het natafelen met vrienden was het soms gespreksonderwerp, heus niet bedrukkend, maar soms heb je het ineens over dat soort kwesties. En over de muziek die er dan beluisterd moet worden.
En als ik dan op die begraafplaats eindelijk mijn draai heb gevonden, komt er iemand op het idee me alsnog te cremeren. Ja zeg, zo zijn we niet getrouwd!
Ik lees hierover in de NRC. Een uitvaartondernemer uit Kaatsheuvel zegt het wel vier tot zes keer per week te doen. Zijn bedrijf heet Piëtas BV en daarom snap je ook dat hij ons verzekert die opgravingen `op een respectvolle manier’ te doen. Ja, hoe anders? Hij maakt er op verzoek foto’s van. Ik vraag me meteen af wat je als nabestaande wil met die foto’s. Ga je die vaak bekijken? En waarom? Wat wil je precies zien?
Hartstikke ernstig onderwerp waar ook veel fijne absurditeit in zit.