Bon

Soms denk ik: wat is blij? Het gevoel dus. Als ik hoor `Daar word ik niet blij van’, wat ik vaak hoor, ga ik erover nadenken. Laatst zei iemand tegen me: `Je mag best blij kijken.’ Nu was daar aanleiding toe en ik hád ook een goed humeur, maar wist niet hoe ik blij moest kijken. Er was een spiegel in de buurt en daar ging ik voor staan. Ik deed een paar pogingen, maar die veroorzaakten vreemde gezichtsuitdrukkingen: alsof ik ergens pijn had, maar net deed alsof dat niet zo was. Hoe kom ik nu ineens op blij? De laatste dagen bevind ik me vaak op de weg, in mijn auto. De autoradio heb ik meestal afgestemd op BNR Nieuwsradio. Op die zender gaat het vooral over het bedrijfsleven en daar weet ik weinig van, terwijl ik ook een bedrijf heb, weliswaar met alleen maar mezelf als werknemer, maar toch is het een bedrijfsleven. Ik luister aandachtig, terwijl ik ook nog oog heb voor de herfst die steeds mooier wordt. Graag ga ik in die herfst op, daarom ben ik nog niet bezig met de kerstdagen. Daar wordt wel op vooruitgelopen tijdens de reclameboodschappen op BNR Nieuwsradio. Wij, werkgevers, worden erop gewezen bezig te moeten zijn met de kerstpakketten. Dat hoeft helemaal niet ingewikkeld te zijn, aldus de reclameboodschap. We moeten er een bon in doen – vergeten wat voor bon- en dan zijn onze medewerkers `gegarandeerd blij’. Die woorden willen maar niet uit mijn hoofd: gegarandeerd blij. Het kerstpakket trouwens ook niet, maar daar kom ik zoals ieder jaar pas na half december op terug. Wel zeg ik alvast dat we er maar mee moeten ophouden, met dat kinderachtige en ouderwetse gedoe, maar veel mensen worden niet blij als ik dit opper. Goed, ik stel me voor dat ik binnen mijn bedrijf rondloop, naar mijn medewerkers kijk die al dan niet geconcentreerd met hun werk in de weer zijn, en denk: nog even en dan zijn jullie gegarandeerd blij.  Waait er een vreemde tinteling door me heen?