Bonanza

Als er iets moet doen waar ik tegen opzie, doe ik het liever meteen. Kort door de bocht samengevat: dan is het tenminste gebeurd. Ik kan niet tegen uitstel. Nee, dat is niet waar. Uitstel van iets moois vind ik geen probleem, integendeel, ik houd ervan me dan te verheugen op wat komen gaat. 
Ik heb het over uitstel van karweitjes of karweien. Of beslissingen, geen beslissingen waarover je nog wilt nadenken, maar beslissingen waarvan je al weet dat je die zult nemen, maar waaraan je psychisch nog niet toe denkt te zijn. 
Uitstel van ja zeggen, als ja maar een kleine moeite is.
Als kind vond ik het al lastig als een van mijn ouders zei: “Dat zie we dan wel.”
Ik denk nu bijvoorbeeld aan de westernserie Bonanza (aangenaam dat woord weer eens te noteren). Werd eerste helft jaren 60 uitgezonden. Hoe het precies zat, weet ik niet meer, maar er was een tijdstip waarop ik naar bed moest. Mijn ouders waren daar vrij strikt in. Zij wisten natuurlijk ook wel dat ik in bed nog tot laat lag te lezen, maar ze deden net alsof dat niet zo was.
"Vanavond is Bonanza op televisie. Mag ik opblijven?” Vraag stelde ik bij het ontbijt. Ik vond het in die periode prettig een beetje te weten hoe de dag eruitzag. Ging later over.
Een onverteerbaar antwoord was: “Dat zien we vanavond wel.” Dat antwoord kon nog erger worden: “Ruim eerst je kamer maar eens op.” 
Ik was toen al een gevoelig tiepje, van deze gang van zaken raakte ik nogal van slag.
Ik kom hierop omdat ik gisteren moest uitleggen waarom ik de heer Omtzigt moeilijk te harden vind. Paar dagen geleden ging het wéér over de premierkwestie. Hij zei: “Eerst kijken hoe de formatie loopt.” 
Krijg dan enorme zin met een breekbaar voorwerp te gooien.