Boom

Rubberen matje had ik al lang moeten vervangen. Zo’n matje dat voorin de auto ligt, begint onder de stoel, eindigt voor de pedalen, al een klein jaar kapot, versleten, gescheurd. Ineens bleef ik in zo’n scheur haken, terwijl ik de auto aan het parkeren was. Toen ik mijn voet uit die scheur losrukte, schoot die naar voren, zoiets, en kwam op het gaspedaal terecht, wat niet de bedoeling was, het moest de rem zijn. De auto maakte hoge snelheid en kwam tegen een boom tot stilstand, naast de parkeerplaats. Je voelt dan dat je in een probleem bent beland dat zich niet een, twee, drie laat oplossen.
Het was in de drukste straat in het dorp aan zee en is vergelijkbaar met een val tijdens winterse gladheid, je kijkt eerst om je heen of het incident door anderen is waargenomen. In dit geval was het zo. 
Voorbijgangers sloegen het tafereel verbaasd gade. Uit de winkel achter de boom, exclusieve mode, snelden een man en een vrouw naar buiten, met grote ogen. De man analyseerde de kwestie trefzeker met een vraag: `Bleef je haken?’
Ik was inmiddels uitgestapt en knikte, ja hoe? Misschien opgelucht omdat iemand de vinger op de oorzaak legde en niet dacht dat ik bijvoorbeeld enorm aangeschoten was. Of ik verder niks mankeerde?
We hadden het nog even over de situatie, maar was net alsof ik die gedachtewisseling niet sterk meemaakte, ik dacht vooral: wat nu? Denk ik vaak.
Nog steeds trouwens. De auto was vreemd beschadigd, maar reed nog en ik ging ermee naar een garage waar een deskundige langdurig het hoofd schudde.
Vakman in een andere garage zei: `Laat hem volgende week maar een paar dagen hier. Dan zien we wel.’
`Fijn,’ zei ik. Zo tast ik ook altijd naar oplossingen die nog ver weg zijn.