Bord

De meeste openbare voorzieningen zijn bedacht en aangebracht om onze gang door het openbare leven makkelijker te maken. Misschien niet altijd makkelijker, maar dan dienen ze onze dynamiek in het openbare leven in ieder geval te begeleiden. Soms hangt er iets raadselachtigs omheen en dat kan me dan amuseren.
Ik ben nog steeds in de Provence, mijn favoriete gedeelte van Frankrijk, en vlak bij mijn verblijfplaats is een smalle weg met een wat onduidelijke bestemming. In een bocht van die weg staat een bord, een degelijk bord, stevig gestut, niet al te groot, maar toch, het mag er zijn. De plek waar het bord staat, is  onbeduidend: er liggen wat rotsblokken, er staan drie kansarme boompjes, belachelijk gemaakt door de hitte, en er is verder niets te beleven. Er is niets eens een uitzicht. Volgens mij wordt er van die weg weinig gebruik gemaakt. Ik rijd er twee keer per dag overheen en nog nooit kwam ik er iemand tegen. Op dat bord – want over die voorziening heb ik het- hangt een papier waarop in strenge letters staat dat het verboden is iets op het bord te plakken of te hangen. Telkens als ik het bord passeer, kijk ik naar die tekst. Die staat er niet voor niets en iedereen houdt zich er ook aan, want er hangt inderdaad niets op, behalve dus de tekst dat dat strikt verboden is.
Ik vind dat interessant en probeer me de functionaris voor te stellen die besloten heeft tot plaatsing van het bord, mét die tekst. Zo’n persoon kan me lang bezighouden. De stap naar onze vaderlandse politiek is niet lévensgroot. Ik zoem in op het nog steeds gehavende ministerie van Justitie en Veiligheid. Daar werkt vast een ambtenaar van wie niemand daar weet dat hij er nog werkt. Zo iemand.