Bordes

Kan best zijn dat velen van ons 2024 snel een vergeetbaar jaar vinden, wat niet alleen ligt aan de drijfnatte eerste helft ervan. Het is een jaar van gespletenheid. Deze dagen bijvoorbeeld: een spanningsveld tussen de voetballiefhebber in mij en de koortsige Oranjefan die ik ook graag wil zijn. Twee verschillende mensen. Weet niet met wie ik me het meest verbonden voel.
Of Martin Bosma. Ook twee mensen. De een sprak zich als Kamerlid hoogst beroerd uit over het slavernijverleden en de Kamervoorzitter in hem was vast van plan naar de Nationale Herdenking ervan te gaan, waar hij niets te zoeken heeft maar als functionaris ook weer wel, maar er was één gedachte die de twee personen in Bosma verbond: hoe manifesteer ik me zo kwetsend mogelijk. Oké, gaat niet door, want er was `een goed gesprek’ tussen Bosma en de organisatie. Volgend jaar hoopt hij wel aanwezig te zijn, want “De slavernij is een zwarte bladzijde in onze geschiedenis”. Hoe hypocriet kun je zijn?
Gevoelsmatig is de stap naar Het Bordes niet al te groot. 
Mogen we veronderstellen dat ze daar volgende week staan, de verse bewindslieden met beperkte houdbaarheidsdatum? Je weet het niet. Net zoals we niet weten, niet kúnnen weten naar wie we kijken als we de foto bestuderen. We zien al die hoofden, gewichtiger dan we ze kennen, sommige vaag beschaafd, maar wat gaat er daarin om? Wat en wie vertegenwoordigen ze, zichzelf of de functionaris die ze zijn geworden? Wat doet die gespletenheid met hen? Op welke momenten raken ze de draad kwijt?
Kan ik zeggen dat ik een paar van die bewindspersonen enorm linke soep vind? Of heb ik geen idee over wie ik het eigenlijk heb? Wie is er dan trouwens aan het woord? Mens of columnist?