Borstel

Het komt door mijn jeugd in Nijmegen dat ik nog steeds houd van ouderwetse rooms-katholieke taferelen, ook al heb ik er nog maar weinig mee te maken. Het is dan net alsof de toekomst nooit begonnen is.
Gisteren was het raak. In een van de kranten zag ik een foto van de bisschop van Rotterdam die in de Keukenhof bloemen zegent die naar Rome worden vervoerd, naar het Sint-Pietersplein. De paus spreekt daar zondag de wereld toe en zal Nederland dan bedanken voor de bloemen, in het Nederlands, met een sympathiek accent. De sierteeltbranche (prima woord) is daar blij mee.
Op de foto is te zien dat de bisschop de bloemen op volle kracht zegent. Met een borstel waarvandaan de waterdruppels spatten. Die borstel ken ik van vroeger, het soort borstel dus. Als die werd gehanteerd was het menens met de zegen.
Als kind zegende ik thuis in het geheim ook dingen, bijvoorbeeld de kleine beer Bruin die lang in mijn leven was. Ik gebruikte dan de borstel die naast de wc stond. Die leek op de borstel in de kerk.
Er werd in die dagen veel gezegd, herinner ik me. Bijvoorbeeld ook onze fietsen. Dan moesten we ons klassikaal op het kerkplein opstellen, met de fiets, en dan kwam de pastoor naar buiten met de borstel. Een misdienaar droeg de emmer. Op school was uitgelegd dat de zegen niet bedoeld was om de kwaliteit van het rijwiel te versterken, maar dat het vooral ging om onze veiligheid, dat de fiets ons dus veilig van A naar B vervoerde. Wonderlijke gang van zaken vond ik het.
Met auto’s ging het net zo. Dan stond het kerkplein vol auto’s. De pastoor had er meer werk aan dan aan de fietsen. De bestuurders van de auto’s stonden ernaast, met gebogen hoofd. Het had iets geruststellends.