Bosje

Het Museum van Nederland – zo heet een televisieprogramma, te zien in mei. Daarin wordt Nederland `samengevat’ in objecten die alles over ons en ons land vertellen. Het wordt gepresenteerd door Dione de Graaff en Diederik Ebbinge, wat een aantrekkelijk duo kan zijn. 
Bijna niets is nieuw, dit idee ook niet. Paar jaar geleden verscheen `Nederland, een objectief zelfportret in 51 voorwerpen’ samengesteld door Wim Brands en Jeroen van Kan. Aan de orde daarin kwamen onder meer de kaasschaaf, het draaiorgel, de boterham, het blokje kaas en de klomp. Mij was ook gevraagd een bijdrage te leveren en die moest gaan over de geitenwollen sok, een onderwerp dat ik kon overzien.
Maar goed, mooie ideeën mogen best herhaald worden. Ik liep net door het huis, op zoek naar een voorwerp dat Nederland typeert. Natuurlijk heb ik een kaasschaaf, maar dat ding ligt te voor de hand, er valt ook nauwelijks meer iets over te beweren. Gek dat ik niets zag, terwijl ik het hier geen exotische toestand is. 
Zelf zoek ik het misschien meer in verschijnselen. Bijvoorbeeld dat het vandaag Valentijnsdag, een schrale feestdag die we uit Amerika hebben geplukt. Een reclamespotje spoort ons al een week of twee aan je geliefde te verrassen vanwege de risotto die ze maakt, vandaar een bosje bloemen. Ja, dat soort treurigheid. We zijn, geloof ik goed in romantiek van de kouwe grond, misschien omdat we diep in ons hart een nuchter volkje zijn. Zoiets zeggen lijkt me ook typisch Nederlands. Zeuren over regen en wind. Iets in je portemonnee voelen. Gewoon doen en dat al gek genoeg vinden. Een appeltje voor de dorst. Zojuist hoorde ik iemand op straat verontwaardigd zeggen: “Ik dank je feestelijk.” Zo’n uitdrukking.