Botbreuken

Zaterdag op weg naar de markt kom ik een buurman tegen die zegt dat het `een dunne markt’ is: “Want iedereen is natuurlijk schaatsen.” Ik knikte, wist het, op de radio hoorde ik dat op veel plekken in het land in alle vroegte de parkeerplaatsen al vol waren, uiteraard niet parkeerplaatsen in het algemeen, maar die bij bevroren water. Er werden ook lichte ongeregeldheden gesuggereerd, maar misschien was ik die enige die dat tussen de regels door hoorde. 
Daarna botste ik tegen een vriendin aan die een tas vol groente en fruit met zich mee torste, haastig alsof ze op de vlucht was. Ze vroeg hoe laat ik ging en waar. Ik snapte dat ze het over schaatsen had. Soms heb ik geen zin te bekennen dat ik het niet kan, ik zei dus dat ik vandaag iets anders te doen had. Dat was ook zo trouwens. “Je bent gek! Echt waar?” Schuldig haalde ik mijn schouders op, terwijl ik spijt door mijn gezicht joeg. Ze zei dat ze dadelijk opgehaald werd, dat ze niet kon wachten en dat het straks `puur genieten’ werd.
Heel raar, maar als iemand het over `puur genieten’ heeft, deins ik altijd een beetje terug, niet enorm zichtbaar, vooral in gedachten. Meestal kan ik aan dat genot niet deelnemen en vraag ik me af of dat aan mij ligt. Ik weet zeker dat ik af en toe ook puur geniet, maar daar hoort ook bij dat ik het niet zeg, want dan wordt het meteen zo veel. In de schaatstijd zie je wel eens iemand met bevroren snot op het gezicht en bijna huilend van uitputting die dan zegt: “Het is echt puur genieten.” Ja, dan weet ik zeker dat het aan mij ligt dat ik dat niet meemaak.
Zaterdagavond hoorde ik in het nieuws over snijwonden, botbreuken en hersenschuddingen, berichtgeving die ik in diepe ernst beluister.