Bovenbuik

Wanneer het is begonnen dat ik niets ráár vind, weet ik niet, maar ik vind het handig. Nou ja, niets raar, bijna niets raar. Neemt niet weg dat ik haast voortdurend verbaasd ben om veel wat ik zie en hoor, maar ik geloof dat ik een beetje verslaafd ben aan verbazing.
Ik lees dat je op een rugbyveld in Nijmegen van je hond kunt leren hoe beter te leven. Het is een cursus. Of een training, niet zozeer van de hond, maar van jou, als baasje. Een workshop. Dan moet je natuurlijk wel eerst geloven dat je je spiritueel verbonden voelt met de hond en dus ook spiritueel met het dier kunt communiceren, niet alleen de met de hond, maar met alle dieren. Naar het rugbyveld in Nijmegen kun je, geloof ik, alleen maar een hond meenemen.
Maar in Haarlem wordt zoiets gedaan met katten in een kattencafé. Mindfulness. Ik heb me mezelf nog steeds niet de gelegenheid gegeven me te verdiepen in wat mindfulness precies is en wat het voor me kan betekenen.
Wat ik wel begrijp is dat we meer in het hier-en-nu moeten leven. Dieren zijn daarin sterker in dan wij. Zeker dan ik, want bij mij loopt alles door elkaar, lang geleden, pas geleden, vandaag, het is min of meer één beweging in de tijd.
Wat ik me herinner, is meteen ook nu aan de hand. Zelf vind ik dat prettig, het is ook een thema van mijn boeken, maar misschien ben ik fout bezig.
De begeleidster op het Nijmeegse rugbyveld hecht aan emotionele resonantie. Zit ergens in onze bovenbuik. Weet ik ook te weinig van af, van mijn bovenbuik. Ja, is wat te veel, maar daar gaat het nu niet om. Hoewel: misschien heb je dan ook veel emotionele resonantie.
Graag verplaats ik me in het hier-en-nu van een poes op een zomerse dag. Ogen dicht. Vensterbank. Rust.