Brandschoon

In het actualiteitenprogramma op de radio werd gisterochtend iets na half 8 overgeschakeld naar een basisschool in Den Bosch. In regio zuid is het nieuwe schooljaar begonnen en de school in Den Bosch was uitgekozen om dat te vieren. De staatssecretaris kwam en er werden ballonnen bezorgd. Ook werd meester Jan geïnterviewd, al levenslang in het onderwijs werkzaam, gepensioneerd, maar hij sprong nog steeds graag in en zei dat hij altijd wat zenuwachtig was op die eerste dag. Hij kon niet goed uitleggen waarom, maar dat hoefde ook niet, het was best te begrijpen. 
Als ik zelf terugdenk aan die eerste schooldag na de zomervakantie voel ik die lichte zenuwen ook weer. De school zag er brandschoon uit, alles was enorm gepoetst, op de vensterbanken stonden verse planten. De geur van potloodslijpsel en opnieuw gekafte boeken omhelsde je zacht. De vakantie had lang geduurd, je was toe aan een andere tijd.
Ja, zo beschouwde ik een nieuw schooljaar, een stap verder in mijn leven, ook al dacht ik daar verder niet te diep over na. Later wel, maar later was nog ver weg op de lagere school.
De meeste klasgenoten kende je, van vorige schooljaar, maar er waren altijd wel een paar nieuwe die schuchter naar de hen toegewezen plek in de klas liepen. Ze keken nooit om zich heen.
Vanwege mijn lengte moest ik achterin zitten, gelukkig al die jaren bij het raam. Blijkbaar was ik een jongen die bij een raam hoorde. Was waar. Met name tijdens de rekenlessen, waarmee ik weinig verbinding voelde, had ik het uitzicht nodig. Daarin gebeurde van alles wat ik bedacht, ik ging er gretig in op avontuur, tijd verstreek razendsnel.
Aan het einde van de dag wist ik: nog even en dan is het herfstvakantie.