Brandwonden

Gisterochtend zag ik al vroeg een kok op televisie. Een Nederlandse kok die in een schraal verlichte en sobere keuken in Pyeongchang stond. Hij keek bedrukt in de camera en sprak over bitterballen. Hij noemde bitterballen `een emotioneel product’. Hij maakte er tijdens de Winterspelen 1200 per dag, maar dat kon hij aan. Hij herhaalde het: een emotioneel product. Even leek het alsof hij daadwerkelijk door emoties overmand werd, maar hij hield zich in.
Terug naar Hilversum waar de frisse vrouw van het ochtendprogramma, Vivienne van den Assem, verder ging met de orde van de dag. Mij lukte die overschakeling niet meteen, ik bleef nog hangen bij de bitterballen als emotioneel product, bij de bedrukte kok die er 1200 per dag moest maken.
Ik heb een slordige relatie met de bitterbal. Meestal sla ik over, behalve wanneer ik me in een zittende positie bevind en de bitterbal na een voorzichtig hapje even kan neerleggen (waarop? – is niet altijd simpel). Het vaakst word je een bitterbal gepresenteerd terwijl je staat. Aan een prikkertje is nog te doen, maar niet zelden moet je de bitterbal tussen duim en wijsvinger hanteren. We kennen het allemaal: soms neem je onnadenkend een hapje en dan zit je met een vulkanische substantie in je je mond. Het gesprek gaat over een wezenlijk onderwerp, maar je moet even afhaken, want je probeert felle brandwonden te voorkomen. Met bolle wangen en pufgeluiden uitblazend sta je er niet op je voordeligst bij, wat ook niet per se hoeft, maar je kunt je afvragen of dat de bedoeling is van een emotioneel product.
Heb trouwens nooit zo nagedacht over snacks en ander eten als emotioneel product. Misschien iets voor dit eerste Olympisch weekend.