Broek

Vaak zie je een Bekende Nederlander in een reclamespotje. De bedoeling is dat je gaat doen wat de Bekende Nederlander daarin doet. De Bekende Nederlander ontvangt daar veel geld voor. Dus het zal werken.
Ik herinner me een spotje waarin René Froger laat zien wat een afslankmiddel bij hem teweeg heeft gebracht. Was nogal wat. Zijn broek was daar het beste bewijs van: een ont-zet-tend grote broek waar hij bijna twee keer in paste. Die broek had hij aan voordat hij het afslankmiddel gebruikte. Aan het einde van het spotje liep hij het podium op, een podium dat wij niet zagen, en daar begon hij meteen te zingen op de lekker volle manier die we van hem kennen. Dat spotje werd om de haverklap vertoond. Nu weet ik het wel, dacht ik na de tiende keer. En daar gaat het natuurlijk om. Van mij mag ook wel iets af en ik moet denken: wat René Froger kan, kan ik ook. Ik wil ook zo’n broek! Toch denk ik dat nooit, terwijl René Froger me een oergezellige man lijkt. Bovendien heeft René Froger een hoog marketingpotentieel. Waarom ben ik daar niet gevoelig voor? Heus niet omdat ik daar te verstandig voor ben, want dat ben ik echt niet. Het woord `marketingpotentieel’ kende ik niet, geloof ik. Ik sloeg het in ieder geval gelukkig niet op. Ik lees het nu er gedonder is over autocoureur Max Verstappen die optreedt in een spotje van de Jumbo. Gaat over het bezorgen van boodschappen. Heb het niet gezien, maar snap het beoogde effect.
In een spotje van een concurrerende bezorgservice treedt iemand op die sprekend op Max Verstappen lijkt. Jumbo vindt het niet erg, het management van Max Verstappen wel: Max heeft marketingpotentieel en die dubbelganger niet. Dat lijkt me een zielige denkfout.