Bronwater

Toen vorige week de laatste bedevaartstrein naar Lourdes vertrok, was ik even terug in eind jaren vijftig. De overbuurvrouw was erheen geweest, want haar linkerbeen deed het niet meer. Ze vertrouwde op het bronwater met genezende kracht dat uit de grot kwam waar Maria was verschenen. Bij terugkomst was er aan haar been helaas niets veranderd.
Voor mijn ouders had ze een souvenir meegenomen: een plastic Mariabeeldje met een schroefdop erop, het zat vol met dat heilige bronwater. Ik was een jaar of zes en vroeg me af waarom wij er wel wat aan zouden hebben, terwijl het bij haar niets `gedaan’ had. Mijn vader opperde nog dat zo’n genezing misschien niet in één keer plaatsvond, dat het `een proces’ kon zijn, maar het was te zien dat hij er niet uit volle borst in geloofde . Mijn moeder zei dat wanneer we ziek waren, ze wat van dat bronwater over ons heen zou sprenkelen (`baat het niet dan schaadt het niet’).
Paar dagen later waren mijn ouders ’s avonds weg, ik keek naar dat beeldje, aarzelde, schroefde toen de dop eraf en dronk het helemaal leeg. Het water smaakte een beetje oud. Ik dacht: mij kan niets meer gebeuren! Het vreemde is dat ik daarvoor soms ziek was, één keer nogal ernstig, daarna bijna nooit meer, af en toe een griepje. Ik weet niet hoe het zit met Maria en onze gezondheid, maar ik sluit niets uit. Nu lees ik dat het ook door koud douchen kan komen. Doe ik sinds mijn vijfde iedere dag. De oogarts bij wie mijn moeder werkte, hoorde ik zeggen dat het `goed tegen de zenuwen’ was. Leek me fantastisch. Maar het is dus ook gezond, hoewel dat ook weer niet 100% zeker is.
Mijn vader leeft niet meer, maar waarschijnlijk zou hij zeggen: het is een combinatie, jongen.