Broodje

Een sombere, een beetje door vocht aangetaste stem op de radio zegt gisterochtend: “Onze doelgroep bestaat vooral uit mensen die in het weekend graag een drankje doen.”
Hoe ik het weet, geen idee, maar ik voel dat het gesprek bijna ten einde is en de geïnterviewde man nog een punt moet maken. Hij wil ook zijn doelgroep verdedigen. Doelgroep is een woord waarbij ik me nooit thuis heb gevoeld, wat misschien ook komt doordat ik geen groepsmens ben, zeker geen lid van een groep waarover anderen denken iets te zeggen te hebben.
De man op de radio heeft een asgrauw humeur. Hij heeft last van tegenwerking, maar die tegenwerking blijft een vaag verschijnsel.
Dan zegt hij het dus, over die doelgroep en een drankje doen. Het is vroeg in de ochtend, zacht zomerlicht glijdt kalm over de lege straat en ik vraag me tóch af: waar gaat dit over? Tegelijkertijd merk ik dat de woorden van de man me bedrukken. Komt niet alleen door de doelgroep, maar door dat drankje doen.
Soms kom ik iemand tegen die dat voorstelt: of we een drankje gaan doen. Of nog erger: een koffietje. Dan heb ik metéén een afspraak ver weg. Een broodje kan ook: “Straks broodje doen?” Het merkwaardige is wel dat wanneer iemand voorstelt even een broodje te doen, het haast nooit een simpel broodje is, maar een half dozijn oesters of zoiets, gevolgd door een tartaar van zeebaars en rode poon op een bedje van Syldavische oersla. Uiteraard allemaal besprenkeld met witte jubelwijn. Broodje doen.
Soms geloof ik dat we veel te veel kleiner maken dan nodig omdat we veel te veel niet aankunnen, omdat veel te veel leuke mogelijkheden ons hinderlijk verwarren. Drankje, koffietje, broodje –lijkt allemaal niet veelzeggend, is het wel.