Broos

Vrijdag ging het gips van mijn hand en onderarm eraf. Had er bijna drie maanden gezeten. Gecompliceerde breuk die ik helaas geen sportblessure mocht noemen, hoewel ik die wel in de sportschool had opgelopen. Té domme gang van zaken. Maar ja, wel een kleine drie maanden gips. 
Vrijdag hing het erom. Foto’s werden aandachtiger dan aandachtig bestudeerd, waarna intens overlegd volgde. Ja, de breuk was nog niet helemaal hersteld, maar vooruit, laten we het paar proberen “maar geen push-ups, meneer Verbogt”. 
Blijkbaar zag ik er zo uit, als een man die graag om de haverklap push-ups doet, maar dat is niet zo, hoewel ik graag lees wat Arie Boomsa daarover beweert. Dat het bijvoorbeeld nuttig is de afwaswerkzaamheden even te onderbreken om wat push-ups te doen. Daarmee integreer je ze in je dagelijks leven. En ik wil graag een zo bont mogelijk dagelijks leven leiden.
Ik was blij dat het eraf was, dat gips. Op de eerste plaats omdat het eraf was, maar ook hoefde ik dan niet meer een keer of tien per dag te vertellen wat er aan de hand was. Zo gaat dat bij gips. Eerste maand was het nog wel vaker dan tien keer. Kreeg er een beetje straatvrees van.
Ik moet nu even aan de gipsloze had en arm wennen, ook omdat veel bekenden die ik tegenkom (vage en goede bekenden) zeggen: “Hé, het gips is eraf.” De eerste vijftig keer kun je daarop reageren en er iets over beweren. Bijvoorbeeld hoe het voelt, broos en bevrijd, maar dat begint nu langzamerhand op te houden. Gisteren zei iemand ook “Hé, het gips is eraf” en ik merkte dat ik bedremmeld naar mijn hand keek alsof ik dat betreurde. Misschien zeg ik straks dat het prettig is met het oog op de naderende lente. Hartstikke lekker fris, zoiets.