Broosheid

Natuurlijk las ik afgelopen dagen veel over Jane Birkin, actrice, zangeres, fenomeen, zondag gestorven, 76 jaar oud, helemaal niet oud trouwens, ze is nooit oud geworden. Gelukkig vertelden die stukken veel meer dan dat ze de zuchtzangeres was in Je t’aime…moi non plus uit 1969, geschreven door Serge Gainsbourg met wie ze twaalf jaar onstuimig leefde. 
Bij het uitkomen ervan was ik op het kookpunt van mijn puberteit en ik kan niet anders zeggen dat het veel voor me betekend heeft, zeker wanneer het op feestjes werd gedraaid. Waarschijnlijk is het nu niet meer de bedoeling dat je danste zoals je tijdens dat nummer danste, je kon op ingetogen wijze enorm grensoverschrijdend in de weer zijn, maar die momenten schaar ik met licht tintelend heimwee onder de zoete momenten van mijn jonge leven. Ik hoef maar een fractie van het begin te horen en ik ben daar weer.
Toen er behoorlijk wat toekomst voorbij was, ben ik haar weer gaan volgen, zeker haar muziek. Technisch gezien, of hoe noem je dat, was ze geen geweldige zangeres, maar ze had een stem die heel dicht bij je kwam, met die geheimzinnige broosheid die ook zo intens was.
Misschien was ze ook geen groots actrice, ik heb daar niet zo snel een interessant oordeel over paraat, maar wel een aanwézigheid. Tijdje terug zag ik voor de zoveelste keer de film La Piscine uit 1969 waarin ze een boos verwend meisje speelt. Is niet mis. De hoofdrollen: Romy Schneider en Alain Delon. Nu ik ook hun namen noteer, kom ik terecht in dagen die ver weg zijn, terwijl ik haast nooit vind dat iets lang geleden is. Is ook niet zo! 
Jane Birkin zal voor mij ook nooit lang geleden zijn. Haar ijle lentestem blijft klinken in het kleine koor van mijn tijd.