Brug

Op school viel ik vaak in slaap. Lag niet alleen aan de lesstof. Ik was ook dikwijls moe van het leven dat ik op volle kracht aan het verkennen was. Leraren waren niet blij met mijn ontspanning. 
Toen een van hen me voor de zoveelste keer wakker had gemaakt, brieste hij dat ik over een paar jaar vast iedere nacht onder een brug zou liggen slapen. Hij bedoelde dat niet prettig, nee, hij voorspelde me een door en door gehavende toekomst. Onder de brug slapen hoorde daarbij. 
Op dat moment vond ik het geen onaantrekkelijke gedachte. Natuurlijk, er waren nadelen aan verbonden, maar in Parijs had ik onder een brug weleens verdwaalde mannen gezien die niet de indruk wekten dat ze werden opgejaagd door het dagelijks leven. En ze hadden er ook nog iets te drinken bij.
Ik dacht aan die schooldagen toen ik zondag rond het middaguur op de brug hier vlakbij een man zag slapen. Op de brug, eronder kon niet want daar was water. Hij had zich gestrekt genesteld tussen de fietsen die daar aan de leuning vastzaten. Hij lag er mooi bij. Dat zeggen ze weleens van iemand die overleden is, maar de man op de brug was nog niet aan die fase toe. Hij leidde een zwervend bestaan, dat was aan hem te zien. Hij had veel kleren aan, die uit betere tijden waren. Om een van polsen zaten blinkende, zilverkleurige kettingen. Zijn sokken waren rood. Schoenen zag ik niet, maar misschien had hij die onder zijn kleren gestopt. Als je een zwervend bestaan leidt, zijn schoenen van groot belang. De schoonheid van zijn slaap zat vooral in de onbekommerde intensiteit ervan, in de zeer zichtbare overgave.
Ik had haast en dat besef je op zo’n moment sterk. Ik vroeg me af waarom. Die vraag ga ik vaker stellen.