Bruiswater

In een andere tijd, voordat het virus het land overnam, trokken zangeres Beatrice van der Poel en ik rond met een theaterprogramma dat Montere Weemoed heette. We maakten een vervolg maar dat bleef op de plank liggen en raakte verstoft, maar in januari mochten we het gelukkig weer oppoetsen en dit weekend trokken we erop uit, omhelsd door het Nieuwe Normaal.
Zaterdag was onze bestemming een klein theater diep in Brabant. De storm was nog niet helemaal weg, overal waren onrustige sporen te zien van de heftigheid van de vorige dag, de reis ging door een zwiepend regengebied van heb ik jou daar, maar onze stoere stationwagen vol decor had er zin, net als wij.
Kort na vertrek zei de zangeres: “We moeten natuurlijk wel vieze dingen inslaan.”
Ja, bijna iedereen die met amusement door Nederland trekt, doet dat, stoppen bij tankstations en daar snacks en snoep kopen, smakelijke smerigheid waaraan je normaal niet eens dénkt, puntzakken winegums, kroketten die al een paar uur op een warmteplaat liggen en al een beetje uit zichzelf bewegen, slappe broodjes felle kip, chocola in diverse uitingsvormen. Niet allemaal tegelijk, gedoseerd. Onweerstaanbaar als je een tijd in een drijfnatte file hebt gestaan. Je moet er wel heel veel bruiswater bij drinken. Natuurlijk spreken we af dat gedrag voor ons te houden, want beschamend is het wel.
Als we in het theater ons podium hebben ingericht, huphup naar de plaatselijke Griek. De Suzuki schotel. De man die onze techniek verzorgt, werkte hiervoor bij de Golden Earring en vertelt verhalen waarover we ons graag niet mogen uitlaten. 
Even later verbranden de zenuwen min of meer al die verboden calorieën, maar daarna is er weer een terugweg.