Bruusk

Leven gaat door, maar toch nog even over eergisteren, woensdagavond, toen ik geen zin meer had in de Amerikaanse verkiezingen die voorbij waren, niet in de Nederlandse deskundigen aan de praatprogrammatafels die precies wisten waarom het was gegaan zoals het was gegaan.
Kop in het zand steken heet dat. Ik ging naar de vroege avondvoorstelling in de bioscoop, de nieuwste film van Francois Ozon, een door mij bewonderde Franse regisseur, met de melancholieke titel Quand vient l’automne (Wanneer het herfst wordt).
Tragische film, maar dat is niet erg, juist goed. Daarna naar huis om nog wat te werken, maar ineens hoorde ik van elders in het huis: “Kamala Harris houdt dadelijk een toespraak!”
Die wilde ik meemaken, dus toch op de bank voor het toestel. Wie zou die uitzenden? Altijd afwachten, want wat gepland staat is niet zo maar te doorbreken. Gelukkig, ingelaste uitzending van de NOS: daar stond Kamala Harris, emotioneel, moe, maar sterk. Bedankjes voor iedereen die haar geholpen had. Ook zei ze dat ze Donald Trump had gebeld. Mooie woorden over de democratie, over het geloof daarin, belangrijk na die slopende dag. Midden in een zin werd er teruggeschakeld naar Hilversum, waar de presentator van het journaal aan de correspondent ter plekke vroeg wat Kamala Harris tot dan toe had gezegd en die vatte dat efficiënt samen. 
Nuttig voor kijkers die geen Engels verstaan, maar waarom niet eerst de héle toespraak en dan die samenvatting. Misschien gebeurde dat later, ik weet het niet, maar waarom na zo’n spannende strijd de toespraak van de verliezer bruusk afkappen? Hollandse kneuterigheid.
Ik dacht: ik ga maar lekker slapen. Terwijl daar misschien helemaal geen aanleiding toe is.