Buik

Het is vroeg in de ochtend, nog niet zo lang licht, stil op straat, het tijdstip van de dag dat me erg dierbaar is. Prettig om dan in gedachten te zijn, want het is net of die gedachten meer ruimte krijgen, wat natuurlijk komt doordat er om je heen minder gebeurt. En als er toch iets gebeurt, kun je er meer aandacht voor hebben dan later op de dag. 
Gisterochtend was die kleine gebeurtenis een stem die ik in de verte zag naderen. Ik hoorde niet meteen wat die stem zei, maar het klonk licht opgewonden. Ik zag een jonge vrouw op haar fiets. Het was haar stem. En toen ze dichterbij kwam, viel me haar feestelijke kleding op, beetje gehavend alsof ze op een lang en vooral intens feest was geweest. Ze zat fier op haar fiets en ik vond haar stem vrolijk klinken, maar ook hard. Nu hoorde ik ook dat het een wat deftige stem was, je kunt zeggen bekakt, maar dat zeg ik nooit omdat ik het een vervelend woord vind. 
Toen ze me passeerde, ving ik uiteraard iets op van wat ze allemaal zei, dit: “Van een dikke buik naar een platte, nee, dat gaat niet in een paar weken.” Blijkbaar nam haar gesprekspartner even het woord, want ze zweeg en toen zei ze: “Ja, maar niet in een paar weken.” Die woorden kon ik nog net opvangen en daarna was ze buiten gehoorafstand. Ze had een gezicht met grote ogen en make-up die het voor het gezien hield.
Ik denk na over haar leven waarvan ik niets ken, alleen dat er iemand met een dikke buik deel van uitmaakt. Waarom geen idee, maar volgens mij is het geen zwangere vriendin, maar een man die van bier houdt. Ze was het immers ook niet zelf, dat kon ik goed zien.
Misschien is de man met de buik de man van haar leven. Ik zie het voor me zonder te weten hoe het kan.