Buit

Raar nieuw woord: Rolexroof. Terwijl ik nooit aan Ali B denk, gelukkig, nu even wel, want hij was er ooit het slachtoffer van. Horloge kostte 20.000 euro. Oog in oog met de struikrovers stond hij het meteen af. Met zijn collega Lil Kleine was ook zoiets aan de hand. Het fijne ervan weet ik niet meer, maar hij is iemand van wie het fijne me nauwelijks interesseert.
Waarom kom ik erop? In restaurant in de buurt werd deze week ook een eter van zijn Rolex beroofd. Advies luidt nu dat wanneer je een Rolex hebt, je het ding beter alleen maar thuis kunt dragen, anders bind je katten op het spek. Misschien iets te kort door de bocht, maar daar komt het op neer. Je wordt nogal snel belaagd, begrijp ik. Populaire buit. Jammer dat ik niet weet hoe zoiets gaat. Boef trekt horloge van je pols, en dan? Er is blijkbaar een markt voor waarvan ik geen idee heb, wat ik verder niet tragisch vind.
In mijn omgeving is een iemand die een horloge van dat merk heeft, maar dat ziet er niet enorm opvallend uit. Het blinkt bijvoorbeeld niet, niet echt interessant, hoop ik.
Ik hoor vaak dat Rolexdragers het horloge `een klokje’ noemen. Vind ik dan zo zielig, ik weet niet waarom, nee onzin, ik weet wél waarom, je laat iets zien dat om ontzag vraagt en met dat ontzag ga je als patser graag nonchalant om, terwijl je het absoluut niet kunt missen. Klokje.
Mijn eerste horloge kreeg ik toen ik, katholieke jongen, mijn eerste communie had gedaan. Mijn oma kwam ermee, moeder van mijn vader. Ze vond het horloge belangrijk.
Er begon iets mee, ja, tijd begon een rol te spelen, dat zal het zijn. Mooi horloge was het, blauwe wijzerplaat, soepel zwart bandje, stoer. Mijn oma zei: “Kun je fijn zien hoe laat het is.”