Buiten

Radio 1 op zondagochtend is altijd zeer aan me besteed. Van natuur tot geschiedenis. Gisteren sta ik een kopje George Clooney-koffie te maken (nog steeds in de hoop dat er iets van George Clooney in me vaart) terwijl ik een gesprek hoor met een Vlaamse klimaatdeskundige. Aanleiding is uiteraard de klimaattop in Parijs waarvan ik de ontwikkelingen maar vaag heb gevolgd, wat ik mezelf verwijt want ik weet net als iedereen donders goed dat het klimaat ons enorm aangaat. Naar de Vlaamse klimaatdeskundige luister ik maar half en dat komt ook doordat ik mezelf afvraag waaróm ik maar half luister. Vind ik andere kwesties van groter belang? Ondertussen maak ik een stapel van de kranten die overal verspreid liggen. Terwijl ik dat doe, zie ik in een van die kranten een lijst klimaattips, dus wat we kunnen doen om de CO2-uitstoot te verminderen. In die lijst staat vanzelfsprekend ook één minuut minder douchen. Wéét ik, wéét ik. Zo slecht van me maar dan reken ik meteen uit wat dit op jaarbasis betekent. Ook rekenen is een zwak punt, maar volgens mij kom ik uit op een uur of 6. Wat kan ik in 6 uur allemaal doen en dan uiteraard geen dingen die slecht zijn voor het klimaat? Op nummer 1 van de lijst staat de trein nemen voor het woon-werkverkeer, maar ja, die tip kunnen we helaas niet serieus nemen. Snel zak ik naar beneden in de lijst: wasdroger de deur uit, was aan de waslijn hangen. Ik herinner me sterk onze eerste wasdroger, eind jaren vijftig: een centrifuge. Woord vond ik bij een verre toekomst horen, centrifuge. De eerste dag dat de voorziening in huis stond, in de badkamer, zei mijn moeder een paar keer streng: `Nooit je hand erin steken.’ Blijkbaar was er ergens gepubliceerd dat kinderen daar graag een gewoonte van maakten. Voor de centrifuge hing de was in de tuin. Het kost me geen moeite te ruiken hoe was rook die van buiten kwam, maar toen rook de hele wereld anders.