Bureau

Als ik het woord `wijkagent’ lees, wat niet zo vaak gebeurt, denk ik altijd aan een ontmoeting met de wijkagent uit mijn kindertijd, eind jaren vijftig.
Graag wilde ik meedoen aan het straatvoetbal, maar mijn vrienden zagen dat liever niet. Ik noem ze vrienden en dat waren ze ook, maar toch, dit was een puntje. Ik snapte het wel, want ik kon hard schieten, maar dat waren richtingloze bewegingen. Samenvattend: ik had geen tactiek, zelfs niet iets wat erop leek. Ik stond dus aan de kant, wat verder niet zielig was. Soms schopte ik een bal terug die uit was gegaan.
Nu kom ik bij het korte gesprek dat ik met de wijkagent had. Zelfs het terug schoppen van de bal kon problematisch zijn. Het moment waaraan ik nu denk is, dat ik de bal hard door de grote ruit van het huis van het Blokhoofd joeg. Blokhoofden bestaan nu niet meer, maar toen wel. Je kon er, geloof ik, terecht, als het opnieuw oorlog werd of als zich iets anders voordeed waarmee niemand zich raad wist.
Het contact tussen de bal en de grote ruit maakte een enorm lawaai. Mijn vrienden sloegen de gebeurtenis als versteend gade en toen ik me omdraaide om het hazenpad te kiezen, zag ik waarom: ik stond oog in oog met de wijkagent, een niet al te grote, maar wel dikke man met een fiere snor. Vervolgens was er dit gesprekje. De wijkagent vroeg bars: “ Zag je wat je daar deed, knul?” Met dunne stem antwoordde ik dat ik dat zag. De wijkagent: “Dan ga je nu mee naar het bureau en bellen we je moeder.”
Ik lees een interview met de korpschef van de Nationale Politie, Erik Akerboom. Boven dat artikel staat: De wijkagent moet ook een webagent zijn. Ik weet wat die woorden betekenen, maar weet het tegelijkertijd ook niet.