Cadeau

Uiteraard keek ik dinsdagvond hoe Douwe Bob het deed. Na zijn liedje ben ik weer wat anders gaan doen, want ik dacht: beter kan niet. Komt ook doordat ik, net als Douwe Bob, erg van soberheid houd. En dan heb je het moeilijk bij zo’n songfestival, hoewel sommige manifestaties ook iets fascinerends hebben. Vind ik nu, had ik vorige jaren nog niet, het zal met ouder worden te maken hebben. Ik denk bijvoorbeeld aan de ontremd dansende trommelaar met een ontzettend grote broek aan. Ik weet niet meer welk land hij vertegenwoordigde, ik gok op Azerbeidzjan. Als hij even niet danste sloeg hij op een kolossale trommel – een Japanse trommel, zeg ik nu, terwijl ik dat echt niet zeker weet. Omdat behalve de zang alles playback moet, sloeg hij niet echt. Was goed te zien: zijn stevige trommelstokken raakte de trommel nét niet. Ik werd daar vreemd nerveus van en kreeg zelf zin ergens enorm hard op te slaan, maar ja, ik zag zo gauw niet iets wat daarvoor in aanmerking kwam.
De jongens in de band van Douwe Bob had zichtbaar last van de playbackverplichting, wat voor hen pleit. Douwe Bob zelf trouwens ook, maar hij mocht wel echt zingen. Daarom hing hij zijn gitaar in het tweede gedeelte van zijn lied nonchalant op zijn rug. Daar kon hij toch niets mee.
Ik was benieuwd naar die 10 minuten stilte in zijn optreden. Ik dacht dat hij hoopte dat het echt stil zou zijn. Misschien hoopte hij dat ook wel, maar het was niet zo, hij kreeg het in ieder geval niet voor elkaar. Nu is dat ook moeilijk in een zaal vol vaaghysterische songfestivalfans. Daarom had hij bekend gemaakt dat iedereen met die 10 seconden maar moest doen wat hij of zij wilde. Het was een soort cadeau. Wat kun je allemaal binnen 10 seconden? Verfrissend nuttig daarover na te denken.