Cadeau

Erg te moeten zeggen maar toch vroeg ik me even af: zet ik de klok vannacht nu voor- of achteruit? Die vraag duurde niet zo lang als een paar jaar geleden, want inmiddels heb ik het ezelsbruggetje onthouden: voorjaar vooruit. Zelfs het onthouden van dat ezelsbruggetje kostte enige moeite. 
Zomertijd en wintertijd, het is allemaal begonnen in 1977, vanwege de oliecrisis –heeft het geholpen? Waarom ik dan toch ieder jaar moet beseffen hoe het ook alweer zit, snap ik niet. Misschien omdat het iets raars heeft, dat gerommel met tijd. 
Vind het wel prachtige woorden: zomertijd en wintertijd. Het eerste is een popelend woord vol beloften, er zit licht in en vrolijkheid. Wintertijd is iets anders, het is alsof de wereld stiller wordt, de tijd om elkaar verhalen te vertellen, herinneringen op te halen, lange dagen waarin we ons verheugen op een nieuwe jaar dat in de lente pas echt begint.
Afgelopen weken heb ik trouwens uitgezien naar de wintertijd. Opstaan terwijl het buiten donker is, vind ik vervelend. Jaar of tien geleden kon me dat niets schelen, maar nu dus wel. Waarom dat zo is, weet ik niet, maar wel dat ik niet mijn best doe een antwoord op die vraag te vinden
Oké, vannacht zet ik de klok een uur terug. Ieder jaar neem ik me voor dat meteen met alle klokken in huis te doen, maar dat komt er nooit van. Ik zet de klok terug, niet de tijd, maar heb toch het gevoel dat ik een uur cadeau krijg. Vorig jaar vond ik dat ik daar iets mee moest doen, iets waartoe ik al veel te lang niet gekomen was, maar dat is veranderd. Heel veel gaat niet door, naar heel veel kan ik niet toe, tijd genoeg, maar toch weer te weinig om te leren daar goed mee om te gaan. Moet ik ook niet aan denken!