Cadeau

Wonderlijk dat `actieve herinnering’ in de Dikke Van Dale komt. Die hoeft niet per se nog dikker te worden. Als ik Van Dale was, zou ik onzin buiten de boot laten vallen.
Ooit is me uitgelegd wanneer een woord of term of uitdrukking in aanmerking komt in dat woordenboek te worden opgenomen, maar daar herinner ik me niet het fijne van, heb ik geen actieve herinnering aan, zal ik maar zeggen.
Wat ik niet wist is dat praten over een `actieve herinnering’ al dertig jaar in Den Haag de gewoonste zaak van de wereld is. Lees het nu voor het eerst. Ook dat de uitdrukking inmiddels volledig is ingeburgerd in het Nederlandse taalgebruik. Ik dacht dat het een vreemd handigheidje van onze premier was. In mijn omgeving zegt niemand het, terwijl het dikwijls over herinneringen gaat.
Als je je iets herinnert, is die herinnering toch meteen actief? Een herinnering die niet actief is, lijkt me geen herinnering. Volgens mij kun je niet zeggen: “Ik heb een herinnering, maar geen idee waaraan.”
Ik schrijf vaak over herinneringen, denk er daarom ook vaak over na. Er zijn gebeurtenissen die je je herinnert en gebeurtenissen die je je niet herinnert, die verdwenen zijn onder het zand van de tijd, in de donkere mist van de eeuwigheid. Wil niet zeggen dat die vergeten gebeurtenissen onbelangrijk waren, maar niet voor jou. 
Je herinnert je alleen maar gebeurtenissen die een grote of kleine rol hebben gespeeld in je leven. En in de herinneringen eraan zijn die er weer. Misschien geef je er een draai aan, maar dat hoeft niet altijd erg te zijn. Wat waar is, is al waar geweest. Van een herinnering kun je een verhaal cadeau krijgen dat het grote en volle verhaal van je leven nog fascinerender maakt.