Campagne

Als je je afvraagt of je je ergens over moet opwinden, is het beter het maar niet doen. Goede gedachte om deze week mee te beginnen.
Er is een campagne gaande om mensen te bewegen tijdens de Nationale Dodenherdenking de mobiele telefoon uit te zetten. Niet op stiltestand, maar écht uit. De initiatiefnemers van de campagne vinden dat een symbolisch gebaar.
Ik houd van symbolen en dus ook van symbolische gebaren, maar voelde ook het begin van opwinding, in mijn geval is het dan net alsof de inhoud van mijn borstkas groter wordt en ik mijn ademhaling érg kalm moet kanaliseren. Het is nog geen echte opwinding, maar ik zeg bijvoorbeeld: `Iemand die tijdens de Nationale Dodenherdenking telefoneert of iets anders met het telefoontje doet, moet dat inleveren, vrijwillig of onder druk, en dan toezien hoe het apparaatje in een speciale voorziening verpulverd wordt…’
Zo wil ik nog even doorgaan, maar ik word onderbroken: of ik wel weet dat er bijvóórbeeld kinderen van nu zijn met jonge ouders die het nooit over de oorlog hebben, kinderen die het de gewoonste zaak van de wereld vinden de hele dag met zo’n telefoontje…
Ik luister al niet meer, want dat weet ik ook wel, terwijl ik het helemaal niet wil weten. Beschamend dat zo’n campagne nodig is. Het zijn niet alleen kinderen en de telefoontjes, volwassenen zijn even intens met die dingen. Opwinding wordt droefheid.
Ook al weet je niets van die oorlog, ook al ben je om wat voor reden dan ook niet in staat erover na te denken, wat zijn nu twee minuten? Ik heb al vaker geschreven, ook hier, dat herdenken zo belangrijk is, niet alleen om wie en wat we herdenken, maar ook omdat je van herdenken beter leert denken. En dat hebben we nodig. Niet alleen tijdens die twee minuten, maar het zou dagelijks moeten zijn. Van beter leren denken begrijpen we meer, op den duur misschien ook wat er bijna niet te begrijpen is.