Carnavalsvierder

Zal zo’n vaart niet lopen. Denk ik vaak en héb ik ook vaak gedacht, te vaak, geef ik toe. Als je denkt of zegt dat het zo’n vaart niet zal lopen, komt er wat zo’n vaart niet zal lopen, juist in volle vaart op je af. Je doet nog even alsof dat niet zo is, maar dat houd je nooit lang vol.
Soms denken we allemáál: het zal zo’n vaart niet lopen. Februari 2020 was dat sterk het geval. Moest even zoeken naar de naam van de minister die toen van Volksgezondheid was. Dat heette trouwens niet zo, hij was minister van Medische Zorg en Sport. Bruno Bruins, dat is zijn naam, nog steeds. Het coronavirus was al in de wereld, maar nog ver weg. Kwam doordat het in China aan zijn opmars begon. Op een vieze markt. Die hadden en hebben we hier niet, vieze markten.
Toen de naam van de minister me te binnen was geschoten, herinnerde ik me ook de televisie-uitzending waarin het virus aan de orde was, meer als een vreemd zorgelijk verschijnsel dan als een dreigend gevaar. Minister Bruins was ook gast in dat programma. Ineens kwam er dat briefje waarop stond dat er iemand in Nederland besmet was met het virus. In Tilburg, Tweestedenziekenhuis. Een man. Hij lag in isolatie. Het woord `isolatie’ werd geruststellend uitgesproken. Wij dachten: nou ja, Tilburg, ver weg, ongeveer even ver weg als China. En waarschijnlijk is die ene man een speciaal geval, een ontremd carnavalsvierder. 
De rest is geschiedenis.
Ik vroeg om me heen: zo ging het toch? Of was er al meer aan de hand? In mijn omgeving wordt door sommigen voortdurend op de huid van de tijd geleefd, maar niemand stonden die dagen haarscherp bij. 
En nu is er sprake van een zomergolf, maar die golft nog niet echt. Mooi woord, dat wel.