Champagne

Je hebt twee soorten dromen. Die je in je slaap overkomen en dus wel degelijk gebeurtenissen zijn, ook al zijn die soms moeilijk of niet te begrijpen. Ik vind dat je nooit mag zeggen: “Het is maar een droom.”
Dat laatste is meestal wel het geval met de andere dromen die ik nu bedoel. Misschien mag je ze dagdromen noemen, maar die aanduiding is hier nu wat te losjes. 
Ik heb het over dromen die mensen een groot deel van hun leven kunnen hebben, vaak een thema in boeken en films: je droomt ervan naar Parijs te gaan en daar een wereldberoemd kunstenaar te worden, een schilder van schilderijen waarvoor liefhebbers miljoenen neerleggen. Of je droomt ervan rijk te trouwen en dan in een villa aan de Stille Oceaan lang en gelukkig te leven, met veel champagne en een zo leeg mogelijk hoofd.
Het zijn dromen die haast nooit werkelijkheid worden, terwijl de dromers tegen alle klippen op zó in die droom geloven dat het net is alsof dat ooit wel het geval zal zijn. Ze denken aan haast niets anders dan aan die droom. Daardoor wordt hun dagelijks leven draaglijk.
Het landgoed De Zwaluwenberg in Hilversum was gisteren en eergisteren het decor van zo’n droom. Daar kwamen de vier partijen voor het eerst sinds weken weer bij elkaar om te praten. Waarover? Ja, vooral om te praten. 
Morgen vertelt formateur Putters het allemaal. Misschien adviseert hij een extraparlementair kabinet. Wie kan in twee zinnen zeggen wat dat is? De heer Omtzigt krijgt dan wel zijn zin. Hem wordt comfort geboden, zoals dat een tijdje geleden heette.
In een journaal zag ik hem in flits in een auto arriveren. Hij zat zelf vastberaden achter het stuur. Misschien wel op weg naar een gedoogconstructie: plakband en punaises