Chips

Wanneer zich tegenspoed voordoet, zijn we behoorlijk kwetsbaar. En snel van de kaart. Dat staat in een artikel dat vandaag verschijnt in een Engels tijdschrift voor psychiatrie. Nederlanders zijn buitengewoon gevoelig voor stress. De Canadezen staan op één, want die zijn nog gevoeliger. Onze tweede plaats is opmerkelijk. Hoe het precies komt, is niet helemaal duidelijk, maar het zou kunnen dat we hoge eisen aan onszelf stellen, te hoge eisen. En dan hebben we het niet over de Vierdaagse, want die zou in principe ontspannend moeten zijn. Wel veel zo zout mogelijke chips eten, lees ik, en natuurlijk een natte sjaal dragen.
Nee, hoge eisen in het gewone leven, voor zover er een gewoon leven bestaat. Dat laatste is natuurlijk een puntje. Volgens mij nemen we steeds moeizamer genoegen met een gewoon leven. Nee, er moet altijd iets aan de hand zijn waardoor het minder gewoon wordt. Kan ook een te hoge eis zijn. Vervolgens is het probleem dat wanneer wat we willen niet doorgaat of mislukt, wij de oorzaak daarvan niet bij onszelf zoeken. Door hierover na te zitten denken vraag ik veel van mezelf.
Laat ik het simpel houden, want dat helpt: mijn fiets is zojuist gestolen. Ik had die wel op slot gezet, maar niet het tweede slot, met de ketting, aangebracht. Eigen schuld dus. Daar word ik gespannen van. Van die eigen schuld dus. Maar ik kan ook denken: de schuld ligt bij de persoon die de fiets steelt. Helpt het me dat ik dat denk? Nee, de spanning wordt groter. Het is veel te warm voor dit soort gepieker. Ik sla een natte sjaal om en ga chips eten. En alsjeblieft niet over de temperatuur zeuren. Ook geen tips lezen om er nauwelijks last van te hebben. Nee zeg. Nee! Nee!