Chrysanten

Nog niet zo lang geleden dacht ik aan het begin van een week als deze: ha, eindelijk weer de Sinterklaastijd! Misschien had ik zelfs zo’n Sinterklaas bij de blokkeerfriezen grappig gevonden. Op de radio hoor ik hem raar knauwen en ik begreep dat hij op klompen liep. En ik herinnerde me dat ik altijd geïnteresseerd was in sinterklazen met wie iets mis was. Heb er vaak over geschreven. Uiteraard vertoont internet hilarische filmpjes, maar ik heb het nu over situaties die je niet met iedereen hoefde te delen. Sinterklaas die met Piet in een steegje fel staat te ruziën. Sinterklaas die vervoerd wordt in een donkergroen busje van de hondenuitlaatservice. Het fijnste vond ik Sinterklaas die hier op de markt languit achterover viel in de bloemenkraam, terwijl hij uitgescholden werd door zijn vrouw. Ze hielp hem tierend overeind en schreeuwde een bestelling naar de uitbater van de friteskraam. Die lichtte ze toe: “Vet breekt af!” Aan Sinterklaas was echter goed te zien dat niets meer hielp. Hij schopte een paar bossen chrysanten om zich heen en door die dynamiek viel hij bijna weer. Opmerkelijk was dat iedereen gewoon doorliep, alsof er niets aan de hand was. Ik niet, ik sloeg het allemaal met warme concentratie gade en werd een nog intenser liefhebber van de dagen die wij `de donkere decemberdagen’ noemen, terwijl het nog november was en Sinterklaas pas daarvoor juichend was onthaald.
Natuurlijk hield ik nog meer van een echte Sinterklaas en zijn sterk geacteerde waardigheid. 
Voorbij, geloof ik, maar omdat ik van nature optimistisch ben, tegen alle klippen op, houd ik mezelf dwingend voor: misschien is er nog een klein beetje over, alles is veel voor wie niet veel verwacht.