Cliché

Natuurlijk had mijn column gisteren over de aanslag in Parijs moeten gaan. Toen ik woensdag het verbijsterende nieuws op de radio hoorde, bleef ik nog even luisteren, maar daarna moest ik de deur uit en kwam pas ’s avonds laat thuis. Ik zette de televisie aan en zag het hoofd van Hans van Baalen die dingen zei die we zelf ook wel konden bedenken, maar dat is bij een ramp altijd aan de hand in omroepland: iedereen is nogal in de war en alles wordt met plakband haastig met elkaar verbonden. Deskundigen tuimelen over deskundigen heen. Ik mag er natuurlijk niets over zeggen, want ik had een column die er niets mee te maken had. Toen ik rond het middaguur de deur uit moest, hoorde ik nog net even Chazia Mourali op de radio. Wie? Chazia Mourali. Want `jij hebt in Parijs gestudeerd’. Chazia ontkende dat niet, maar volgens mij is dat niet zo. Ze is wel in Parijs geboren, maar verhuisde op eenjarige leeftijd naar Nederland. Ze moest haar visie op de gebeurtenis geven en ook vertellen wat voor wijk het was. Het was goed te horen dat ze met die vraag in haar maag zat. Ik maak dit heus niet belachelijk, want ik snap dat niemand precies weet hoe te reageren. Dit soort terreur verlamt. En als ik dat zeg, is dat een daverend cliché. Gisterochtend hoorde ik een journaliste van Elsevier zeggen dat het tijd wordt voor een groot debat over de Islam. Ja, en dan? Oorlogsverslaggever Arnold Karskens zat er ook bij en vond dat terreurverdachten het land uit moesten. Ja, en dan? We weten het niet en dat is het grootste gevaar.