Clowns

In de vroege ochtend schiet het soms door me heen: in mijn puberjaren werkte mijn vader in Amsterdam, op een sociale academie. Hij ging om een uur of 7 met de trein vanuit Nijmegen en daarvoor nam hij een stevig ontbijt tot zich met als voornaamste ingrediënt gebakken spek. Geen bacon, spek. Daar rook het hele huis dan naar. Een geurwekker. Ik ontwikkelde toen een ochtendhumeur dat ik pas vele jaren later kwijtraakte.
Vandaag denk ik daaraan omdat ik lees over een onderzoek van een Amsterdamse hoogleraar, Joshua Tybur, die wil weten waarvan mensen walgen. Je kunt je ervaringen naar hem opsturen: ickystuff. org. 
Kan van alles zijn, hondenpoep onder je schoen, de lucht van bedorven vis. Ik vraag me wat hij met de resultaten van dat onderzoek doet, maar het heeft blijkbaar zin, want Amerika doet al mee en binnenkort een stuk of vijftig andere landen.
Het zijn niet alleen geuren, maar het kunnen ook mensen zijn. Of situaties.
Misschien geen onderwerp voor de maandagmorgen, maar de kwestie laat me niet met rust. Ja, de geuren die ik net noemde, vervullen me met walging, maar er zijn er ook mensen die dat doen. Clowns in horrorfilms, maar die zijn niet echt. Gordon, Rachel Hazes, Henk Kamp, maar ik vraag me of het walging is. Meer weerzin en dat is toch net iets anders. Van weerzin heb ik vaak last. En dan heb ik het niet over oorlog en rampen. Het gaat om het dagelijks leven: wanneer mensen op straat elkaar uitschelden, slechte volkszangers die heel hard hun eenzaamheid bezingen, bijna alle televisiespelletjes, zich aanstellende voetballers. Voel weerzin me hiermee bezig te houden, maar ben niet te stoppen: het eten van een appel in een stille ruimte, treinwc’s, karbonade.