Club

Zaterdag moest ik in de namiddag voorlezen uit mijn boeken, in een museum in het zuiden van het land. Daarvoor was er een lunch, bereid door een kookclub waarvan een van de organisatoren lid was. Lunch is een klein woord, het was een prachtig diner waarvan de kookclub gepassioneerd werk had gemaakt.
Ik moet zeggen dat ik zo’n kookclub aantrekkelijk vind. In mijn omgeving ken ik er geen. We hebben het allemaal veel te druk met andere dingen, denken we. Een kookclub kan volgens mij heel rustgevend zijn.
Ik herinner me dat mijn vader ook even lid was van een kookclub, maar het ging om bijeenkomsten voor mannen die niet konden koken. Die mannen waren er toen volop. Ik weet zeker dat mijn vader een groot deel van zijn leven geen ei kon bakken, niet alleen omdat hij meer iemand voor de studeerkamer was. Mijn moeder vond dat niet erg, integendeel, maar na een van de feministische golven besloot hij zelf dat het zo niet langer kon.
Op die kookclub waren ze vooral bezig met essentiële gerechten en ze namen er ook hun tijd voor. Twee clubbijeenkomsten voor boerenkool vind ik veel. Mijn vader vond dat niet. Soms maakten ze een uitheems uitstapje en dan kwam hij thuis met de mededeling dat ze zich verdiept hadden in een Brits-Indische kerrieschotel.
Een bijkomend probleem was dat hij voor ons ging maken wat hij op de club geleerd had. Is twee keer gebeurd. Niemand mocht in de keuken komen kijken. Mijn moeder werd er vrolijk van, maar ook gespannen. Het duurde allemaal erg lang en toen het eenmaal op tafel stond (bloemkool, bal gehakt, gekookte aardappelen) was het echt niet te doen. We zeiden dat het fan-tas-tisch was. Mijn vader keek alsof hij was opgestegen in een andere wereld.