Collega

Beetje jaloers las ik gisteren in deze krant het stuk over `het slimste dorp van Nederland’. Dat is Son en Breugel waar gemiddeld de meeste uitvinders wonen.
Al levenslang zou ik wat willen uitvinden waar de hele wereld blij mee is. Ja, ik zie het graag ruim. Je kunt iets in elkaar knutselen waarvan je in eigen huis veel gemak hebt, maar dat is niet het type uitvinding dat ik bedoel. Nu zou ik met een voorbeeld moeten komen van wat ik wél bedoel, maar dat is een probleem: zou even niet weten wát ik zou willen uitvinden. Ik heb het dan over een apparaat. Dat ik het niet meteen weet, wijst erop dat ik nogal verwend bent.
Paar jaar geleden liet ik in kleine kring weten dat ik met de gedachte speelde een soort kast te ontwerpen, van kunstglas, waarin je na het douchen kon gaan staan om razendsnel droog te worden. Met een handdoek is het telkens weer een karwei en die tijd kun je ook anders besteden. Uit de kast die ik voor ogen had, staken je hoofd en armen, zodat je terwijl je werd gedroogd, je tanden kon poetsen.
In mijn kleine kring kreeg ik voor dit plan de handen niet op elkaar. Er werd zelfs gezegd dat het `een hoop gedoe’ was, wat voor een beginnend uitvinder ontmoedigende woorden zijn. 
Zonder er dramatisch over te willen doen: je kunt héél erg alleen staan met de uitvinding die je in gedachten hebt.
In Son en Breugel woont in min of meer iedere straat een uitvinder. Enorm aantrekkelijk lijkt me dat. Waarschijnlijk is dat ook aan iemand te zien. In de supermarkt kom je op de visafdeling een collega tegen. Je kijkt elkaar vragend aan. Je collega fluistert: “Wandelschoenen die uit zichzelf stapbewegingen maken.” En dan jij: “Droogkast voor na het douchen.”
Omhelzing.